Vivien

[Emre Küçükoğlu]

Aşkın iç sesiydi

günleri aşa aşa

tırmanan



Kırmızı kadife

ikonaların gölgesinde

bürümcük tenin.



Sözün altı üstü bir

burada ve uzakta

sen değil misin ki boylu boyunca

yürüyen, konuşan

şiir kadar biçimli öpülen.



Ve şiir kadar öznel

sevilen

hemen, sonsuzluğa.



İlk görüş merhametin omuzlarında

savaş yılları çaresizliği.

İlk dokunuş gecenin koynunda uyuması

İlk nefes acısıydı içindeki gözlerim

Söz vermiştin ben boyayacaktım

Dudaklarını her yeni güne



Vivien

Sabahlarıma değen ayakların üşüyor

Yalnız olmadığını hatırlat bana

Olur olmaz düşünceler kaçıyor dilimden

Artık yalanlar acıtmıyor.



Kadınlığındır tutuşan bahçede gülleri yakmayan

Kapılar ardına asılmış şans boncukları

Çıldırtan bir sessizliğin son taarruzu düşüyor ikimizden

Dalgın ruhunun ayağına ametist bağlı

Gidemiyorsun Vivien



Ben ise zaten…





Emre Küçükoğlu