Tek başına yaşamak yalnızlık değildir ki; ah keşke bilmeyenlere bir anlatabilseydim bunu.
Yalnız ve tek başına da olabilir insan, o başka...
Seviyorsunuzdur, seviliyorsunuzdur; sevdikleriniz ve sevenleriniz vardır; ne zaman ihtiyaç hissetseniz arayabildiğiniz, sizi arayan dostlarınız; birlikte gezip tozduğunuz, meraklarınızı, zevklerinizi paylaştığınız arkadaşlarınız...
Evinizde tek başına yaşıyorsunuz diye, siz yalnız mı sayılırsınız?
Ya tam aksiyse...
Ya birisiyle, birileriyle aynı çatı altında olduğunuza bakıp da kendinizi kandırıyorsanız bazen de, yalnız olmadığınızı sanarak...
Yalnız kalmaktan belki korkar insan ama nedendir tek başına olmaktan bu kadar korkmak?
Tek başınayken yalnız hissetmektir aslında gerçek yalnızlık...
Bunun farkındasınız da yoksa ondan mı hiç yalnız duramıyorsunuz?
İçinizdeki yalnızlığa dayanamadığınızdan mı yanı başınızda hep başkalarını görmek istiyorsunuz?
Soruyor musunuz kendinize, yalnızlık mı sizi mutsuz eden, mutsuz olduğunuzda mı yalnızlık hissediyorsunuz?
Tek başına yaşamayı alıştığı için sevmez insan, sevdiği için alışır...
Seçimini en baştan bu yönde yapmasının sebebi, o hayatın sağlayacağı huzurdan, getireceği konfordan, vereceği özgürlük duygusundan vazgeçemeyişindendir.
Bunu inzivayla karıştırmak ne büyük yanılgıdır ve de...
Büyük şehirlerde, evinizde tek başına yaşamanın tadı bambaşkadır.
Ne zaman isteseniz şehrin cümbüşüne katılırsınız...
Esasen dışarıdaki cıvıltıya yakın bir yerlerde yerleşmekten hoşlanırsınız...
Yaşamın hızlı temposundan, kalabalıkların gürültüsünden, çalışma hayatının gerekli kıldığı ilişkileri sürdürmekten yorulduğunuzda evinizin sükûnetine sığınırsınız.
O evde sizden başka kimsenin bulunmayışı demek, her dilediğinizi her zaman gönlünüzce yapabilmek, daha önemlisi yapmak istemediğiniz hiçbir şeyi yapmamak demektir.
Ne rahatsız olursunuz ne de bir başkasına rahatsızlık veriyorum duygusuyla huzursuz....
Konuşmak istemediğinizde, yanınızdakini suskunluğunuzla üzmek veya sizin için telaş ettirmek endişesinden azade olursunuz mesela...
Buna benzeyen yahut benzemeyen pek çok şey sayabilirsiniz kendi meşrebinizce...
Elbette bütün bunların bir bedeli de vardır...
Her şeyi tek başınıza halletmeniz, çıkan tüm sorunlarla yalnızca sizin ilgilenmeniz, birçok işe aynı anda yetişmeniz icap eder.
Böyleyken, sırf yalnız yaşıyorsunuz diyerek, akıllarına estiği anda kapınızı çalacaklarına, nasılsa ev daima müsaittir zannıyla olur olmaz her zaman birilerine yer bulacaklarına, bağımlı olduğunuz kişiler yok düşüncesiyle türlü angaryaya sizin koşmanızı umanlara şaşırırsınız.
Çünkü siz zaten tam da bunlardan kaçınmak gayesiyle tercih etmişsinizdir bu yaşam tarzını.
Kendinizle baş başa kalabilecek zamanlarınızın ve imkânlarınızın olması zenginleştirir sizi.
Uğraşlarınıza, meraklarınıza daha verimli vakitler ayırabilirsiniz.
Kendinizi dinlemeyi, tanımayı ve böylece başkalarını da anlamayı öğrenirsiniz.
Olanı biteni, yaptıklarınızı yapacaklarınızı dış etkilerden uzak, enine boyuna değerlendirebilirsiniz.
Mutluyken, sevdiğiniz ve sevgisinden emin olduğunuz biri varken, tek başınayken bile yalnızlık hissetmezsiniz.
Yanınızda yokken çok özlersiniz onu fakat hakiki bir yalnızlık duygusu değildir bu.
Sevdiğinizden ayrıldıysanız lakin, ailenizin ve arkadaşlarınızın sevgisiyle sımsıkı sarılmış olsanız da, dost kalabalıklarla çevrelenmiş bulunsanız da yalnızlıkların en koyusunda, en ağırında, en derininde yaşadığınızı sanırsınız.
Hatta ayrılık yokken, bazı zaman sevdiğinizin sizi anlamadığına inandığınızda bile bu hisse kapılırsınız.
“Her insan özünde yalnızdır”, hepimiz biliriz ve dile getiririz bunu ya, o yalnızlık bizi biz yapan şeydir zannımca.
Bizi diğerlerinden ayıran biricikliğimizdir.
Hepimiz her duyguyu aynı anda aynı kuvvette hissetsek, hayata birlikte gelip birlikte gitsek, düşüncelerimiz, hayallerimiz, yeteneklerimiz bir olsa neye benzerdi dünya...
Yalnız olmamayı, sevdiklerinizin, her daim içinizden geçenleri anlaması, onlar tarafından eksiksiz anlaşılmak diye yorumluyorsanız, samimiyetle bir düşünün, sahiden bunu arzular mıydınız...
Yalnızız çünkü her birimiz tek başına bir dünyayız...
Yalnızız çünkü insanız...
Rengin Soysal
Yalnız ve tek başına da olabilir insan, o başka...
Seviyorsunuzdur, seviliyorsunuzdur; sevdikleriniz ve sevenleriniz vardır; ne zaman ihtiyaç hissetseniz arayabildiğiniz, sizi arayan dostlarınız; birlikte gezip tozduğunuz, meraklarınızı, zevklerinizi paylaştığınız arkadaşlarınız...
Evinizde tek başına yaşıyorsunuz diye, siz yalnız mı sayılırsınız?
Ya tam aksiyse...
Ya birisiyle, birileriyle aynı çatı altında olduğunuza bakıp da kendinizi kandırıyorsanız bazen de, yalnız olmadığınızı sanarak...
Yalnız kalmaktan belki korkar insan ama nedendir tek başına olmaktan bu kadar korkmak?
Tek başınayken yalnız hissetmektir aslında gerçek yalnızlık...
Bunun farkındasınız da yoksa ondan mı hiç yalnız duramıyorsunuz?
İçinizdeki yalnızlığa dayanamadığınızdan mı yanı başınızda hep başkalarını görmek istiyorsunuz?
Soruyor musunuz kendinize, yalnızlık mı sizi mutsuz eden, mutsuz olduğunuzda mı yalnızlık hissediyorsunuz?
Tek başına yaşamayı alıştığı için sevmez insan, sevdiği için alışır...
Seçimini en baştan bu yönde yapmasının sebebi, o hayatın sağlayacağı huzurdan, getireceği konfordan, vereceği özgürlük duygusundan vazgeçemeyişindendir.
Bunu inzivayla karıştırmak ne büyük yanılgıdır ve de...
Büyük şehirlerde, evinizde tek başına yaşamanın tadı bambaşkadır.
Ne zaman isteseniz şehrin cümbüşüne katılırsınız...
Esasen dışarıdaki cıvıltıya yakın bir yerlerde yerleşmekten hoşlanırsınız...
Yaşamın hızlı temposundan, kalabalıkların gürültüsünden, çalışma hayatının gerekli kıldığı ilişkileri sürdürmekten yorulduğunuzda evinizin sükûnetine sığınırsınız.
O evde sizden başka kimsenin bulunmayışı demek, her dilediğinizi her zaman gönlünüzce yapabilmek, daha önemlisi yapmak istemediğiniz hiçbir şeyi yapmamak demektir.
Ne rahatsız olursunuz ne de bir başkasına rahatsızlık veriyorum duygusuyla huzursuz....
Konuşmak istemediğinizde, yanınızdakini suskunluğunuzla üzmek veya sizin için telaş ettirmek endişesinden azade olursunuz mesela...
Buna benzeyen yahut benzemeyen pek çok şey sayabilirsiniz kendi meşrebinizce...
Elbette bütün bunların bir bedeli de vardır...
Her şeyi tek başınıza halletmeniz, çıkan tüm sorunlarla yalnızca sizin ilgilenmeniz, birçok işe aynı anda yetişmeniz icap eder.
Böyleyken, sırf yalnız yaşıyorsunuz diyerek, akıllarına estiği anda kapınızı çalacaklarına, nasılsa ev daima müsaittir zannıyla olur olmaz her zaman birilerine yer bulacaklarına, bağımlı olduğunuz kişiler yok düşüncesiyle türlü angaryaya sizin koşmanızı umanlara şaşırırsınız.
Çünkü siz zaten tam da bunlardan kaçınmak gayesiyle tercih etmişsinizdir bu yaşam tarzını.
Kendinizle baş başa kalabilecek zamanlarınızın ve imkânlarınızın olması zenginleştirir sizi.
Uğraşlarınıza, meraklarınıza daha verimli vakitler ayırabilirsiniz.
Kendinizi dinlemeyi, tanımayı ve böylece başkalarını da anlamayı öğrenirsiniz.
Olanı biteni, yaptıklarınızı yapacaklarınızı dış etkilerden uzak, enine boyuna değerlendirebilirsiniz.
Mutluyken, sevdiğiniz ve sevgisinden emin olduğunuz biri varken, tek başınayken bile yalnızlık hissetmezsiniz.
Yanınızda yokken çok özlersiniz onu fakat hakiki bir yalnızlık duygusu değildir bu.
Sevdiğinizden ayrıldıysanız lakin, ailenizin ve arkadaşlarınızın sevgisiyle sımsıkı sarılmış olsanız da, dost kalabalıklarla çevrelenmiş bulunsanız da yalnızlıkların en koyusunda, en ağırında, en derininde yaşadığınızı sanırsınız.
Hatta ayrılık yokken, bazı zaman sevdiğinizin sizi anlamadığına inandığınızda bile bu hisse kapılırsınız.
“Her insan özünde yalnızdır”, hepimiz biliriz ve dile getiririz bunu ya, o yalnızlık bizi biz yapan şeydir zannımca.
Bizi diğerlerinden ayıran biricikliğimizdir.
Hepimiz her duyguyu aynı anda aynı kuvvette hissetsek, hayata birlikte gelip birlikte gitsek, düşüncelerimiz, hayallerimiz, yeteneklerimiz bir olsa neye benzerdi dünya...
Yalnız olmamayı, sevdiklerinizin, her daim içinizden geçenleri anlaması, onlar tarafından eksiksiz anlaşılmak diye yorumluyorsanız, samimiyetle bir düşünün, sahiden bunu arzular mıydınız...
Yalnızız çünkü her birimiz tek başına bir dünyayız...
Yalnızız çünkü insanız...
Rengin Soysal
