insanlar evcil hayvan diyorlar ama aslında ailenin bir ferdi oluyor. bizim de çoğunlukla kedilerimiz oldu. çanakkale de yağmurlar şiddetli yağar, böyle şiddetli yağmur yağdığı bir gün acı acı miyavlayan bir yavru çıktı önüme. yağmurda sırılsıklam ıslanmış, belli ki annesini kaybetmiş, korkmuş. avucumun içine sığacak kadar küçüktü. bir süre uzak durdum (benden ürkmesin diye) annesini bekledim, annesinin gelmeyeceğini ve orada bırakamayacağımı anlayınca kucağıma aldım. Zaten uzakta da olsam bir yandan miyavlayarak annesini çağırıyor bir yandan da gözleriyle beni takip ediyordu. eve gidene kadar kaynaşmıştık bile. on iki yıl bizimle yaşadı, biz masada yerken o sandalye de kendi tabağında yerdi. yerde yemek yemeği hiç sevmedi neticede o da ailenin bir parçasıydı ve masada olmayı hak ediyordu. ailemizin bir çok yoldaşı olsa da o nun yeri hep ayrıdır. üzüntünüzü çok iyi anlıyorum...