özellikle bu belgeselleri seyrettikten sonra diyorum ki kendime:
"kızım; bırak herşeyi...işi, gücü... al çantanı, düş yollara..."
sonra içimden bir ses diyor ki bana:
"bir işin var. çoğu insanın sahip olmayı hayal ettiği bir iş...hem herkes aklına estiğinde alıp başını gidecek olursa kim terzilik yapacak? kim doktor, kim ahçı olacak? hafta sonlarının, yıllık izinlerinin suyu mu çıktı? gez işte...bu işe gönül koyanlar, bu günlere gelmek için nelerinden fedakarlık ettiler acaba? hiç düşündün mü?"
kızıyorum içimdeki sese...
"ukala sen de!"
şu an işteyim. ama bir gün; büyük bir ihtimalle de emekliliğimde; içimdeki sesi susturacağım.
çantamı alacağım ve...