penguen
Zirve
- Mesajlar
- 1,599
- Tepkime Puanı
- 11
Hasan Yazıcı (40), İstanbul Habipler’de oturuyor. Benzin istasyonu sahibi. Evli, bir yaşında bir çocuk babası. Yazıcı’nın babası 32 yıl önce Rize’nin Kömürcüler Köyü’nü bırakıp ailesiyle İstanbul’a yerleşmiş. Habipler’de gecekondu yapmış. Ama beş çocuklu Yazıcı ailesinin aklı hep köylerinde kalmış.
Hasan Yazıcı, etrafının "Aklını mı kaçırdın" tepkilerine rağmen olmaz, denileni yaptı, Rize’deki köyünde dedelerinden kalma, zamanında ambar olarak kullanılan serender veya nayla denilen ahşap yapıyı söküp, İstanbul’a taşıdı. Habipler’de evinin bahçesine yeniden kurdu. Herkes "Bu ahşap tahtaları kışın sobada yakmak yerine binlerce lira harcayıp buraya getirdin. Harcadığın paranın yarısına bunun yenisini yaptırırdın" demelerine aldırmıyor, Habipler’de nayla keyfi sürüyor: "İstanbul’un Maslak yönüne bakan tarafına da bir pencere yaptım. Uzaktan Maslak gökdelenlerini seyrediyorum. Böyle olunca da naylanın adını da layla olarak değiştirdim. Tabii ki İstanbul şartlarına uymak lazım."
HEP GİDERİM AMA BEN KÖYÜMÜ ÇOK ÖZLERİM
İşlerim tıkırındaydı, arazilerimiz büyüyordu. Ama yine köyüm gözümde tütüyordu. Habipler’deki evimizin çevresine yüzlerce meyve ağacı diktim. Evimiz bir tepenin üzerinde kurulu, arazilerimiz ise yamaçlarda. Aynen köydeki evimiz gibi. Ne zaman pencereden baksam aklıma köyüm gelir. Çünkü köyümü hep çok özlerim. Yeşillikler içindeki Kömürcüler Köyü’ne her yaz tatile gideriz ama bir ay bana yetmez. İşlerim nedeniyle de fazla kalamam.
Bizim orada, her evin bahçesinde tahtadan ambarlar vardır. Kestane ağacından yapılan bu ambarlar genellikle çok eskidir. Ayrıca da çok da güzeldir. Bunlara Karadeniz Bölgesi’nde genel olarak serender, Rize civarında ise nayla denir. Bizim nayla dedemden kaldı. Tam 120 yıllık. Eskiden içine tahıllar yiyecekler konur, kiler işlevi görürdü.
Ama bugün artık kimse naylasını kullanmıyor. Çünkü artık her evde buzdolabı var. Ayrıca, evlerin içine kilerler yapıldı. Bu nedenle de çoğu nayla harabe haline geldi. Bazı aileler de onları kışın sobalarında yaktı. Her yakılan nayla tarihimizi de yavaş yavaş götürmeye başladı. Ben de dedemin naylasını çok severim. Çocukluğum neredeyse bu naylanın içinde geçti. İstanbul’a döndüğümde bile aklım hep köyümde kaldığı için Nayla’yı Habipler’e getirmeye karar verdim.
ÜÇ GÜNDE SÖKTÜK BİR HAFTADA YAPTIK
Bu fikri alattığımda herkes sen kafayı yemişsin, yak gitsin dedi. "İstanbul’daki evinin bahçesine kamelriye yaptır, daha ucuza gelir. Hem de o eski tahtalarla uğraşmamış olursun" dediler. Belki haklıydılar ama anılarımı yeni kameriyede bulamazdım ki... Bunu kimse anlayamazdı.
Önce bir marangoz buldum. Onunla 15 bin YTL’ye söküp takma ve nakliye konusunda anlaştık. Birlikte köyümüze gittik. Naylayı üç günde söktü. Her parçayı numaraladı. Nayla çivi kullanılmadan tahtalar birbirine geçecek şekilde yapıldığı için sökmesi de takması da kolay oldu. Sonra yükledik kamyona, ben de oturdum şoför mahalline.
Habipler’e getirdikten sonra montajı bir hafta sürdü. Dört usta çalıştı. Hiç parça artırmadan montajı tamamladılar. Farelerin çıkıp yiyeceklere zarar vermemesi için naylalar dört direk üzerine oturtulur. Biz de aynı yöntemi uyguladık ama direkleri, dipleri daha sağlam olsun diye betonun içine gömdük. Şimdi alt bölümü 20 metrekare olan ve altında da oturma grubu yerleştirdiğim 16 metrekarelik naylama kavuştum.
ANNEM KARA LAHANALARI EKİNCE KÖYDEKİ GİBİ OLDU
Burası şimdi köyüm gibi oldu. Rizedeki bahçemizde bulunan arı kovanını bile getirdim. Evimizdeki eski lambaları ve transistörlü radyoları, bakraçları, sinileri, gaz lambalarını, hedikleri, güğümleri, pekmez tavasını, ekmek taşını, ot biçtiğimiz orakları, kısaca orijinal her eşyayı taşıdım. Annem de naylanın çevresine karalahana ekince her şey aynı oldu. "Kafanı iyi çalıştırdın Hasan. Köyündeki evini bahçene getirmekle ne iyi ettin" diye kendimle gurur duyuyorum.
Cahit AKYOL - Hürriyet
Hasan Yazıcı, etrafının "Aklını mı kaçırdın" tepkilerine rağmen olmaz, denileni yaptı, Rize’deki köyünde dedelerinden kalma, zamanında ambar olarak kullanılan serender veya nayla denilen ahşap yapıyı söküp, İstanbul’a taşıdı. Habipler’de evinin bahçesine yeniden kurdu. Herkes "Bu ahşap tahtaları kışın sobada yakmak yerine binlerce lira harcayıp buraya getirdin. Harcadığın paranın yarısına bunun yenisini yaptırırdın" demelerine aldırmıyor, Habipler’de nayla keyfi sürüyor: "İstanbul’un Maslak yönüne bakan tarafına da bir pencere yaptım. Uzaktan Maslak gökdelenlerini seyrediyorum. Böyle olunca da naylanın adını da layla olarak değiştirdim. Tabii ki İstanbul şartlarına uymak lazım."
HEP GİDERİM AMA BEN KÖYÜMÜ ÇOK ÖZLERİM
İşlerim tıkırındaydı, arazilerimiz büyüyordu. Ama yine köyüm gözümde tütüyordu. Habipler’deki evimizin çevresine yüzlerce meyve ağacı diktim. Evimiz bir tepenin üzerinde kurulu, arazilerimiz ise yamaçlarda. Aynen köydeki evimiz gibi. Ne zaman pencereden baksam aklıma köyüm gelir. Çünkü köyümü hep çok özlerim. Yeşillikler içindeki Kömürcüler Köyü’ne her yaz tatile gideriz ama bir ay bana yetmez. İşlerim nedeniyle de fazla kalamam.
Bizim orada, her evin bahçesinde tahtadan ambarlar vardır. Kestane ağacından yapılan bu ambarlar genellikle çok eskidir. Ayrıca da çok da güzeldir. Bunlara Karadeniz Bölgesi’nde genel olarak serender, Rize civarında ise nayla denir. Bizim nayla dedemden kaldı. Tam 120 yıllık. Eskiden içine tahıllar yiyecekler konur, kiler işlevi görürdü.
Ama bugün artık kimse naylasını kullanmıyor. Çünkü artık her evde buzdolabı var. Ayrıca, evlerin içine kilerler yapıldı. Bu nedenle de çoğu nayla harabe haline geldi. Bazı aileler de onları kışın sobalarında yaktı. Her yakılan nayla tarihimizi de yavaş yavaş götürmeye başladı. Ben de dedemin naylasını çok severim. Çocukluğum neredeyse bu naylanın içinde geçti. İstanbul’a döndüğümde bile aklım hep köyümde kaldığı için Nayla’yı Habipler’e getirmeye karar verdim.
ÜÇ GÜNDE SÖKTÜK BİR HAFTADA YAPTIK
Bu fikri alattığımda herkes sen kafayı yemişsin, yak gitsin dedi. "İstanbul’daki evinin bahçesine kamelriye yaptır, daha ucuza gelir. Hem de o eski tahtalarla uğraşmamış olursun" dediler. Belki haklıydılar ama anılarımı yeni kameriyede bulamazdım ki... Bunu kimse anlayamazdı.
Önce bir marangoz buldum. Onunla 15 bin YTL’ye söküp takma ve nakliye konusunda anlaştık. Birlikte köyümüze gittik. Naylayı üç günde söktü. Her parçayı numaraladı. Nayla çivi kullanılmadan tahtalar birbirine geçecek şekilde yapıldığı için sökmesi de takması da kolay oldu. Sonra yükledik kamyona, ben de oturdum şoför mahalline.
Habipler’e getirdikten sonra montajı bir hafta sürdü. Dört usta çalıştı. Hiç parça artırmadan montajı tamamladılar. Farelerin çıkıp yiyeceklere zarar vermemesi için naylalar dört direk üzerine oturtulur. Biz de aynı yöntemi uyguladık ama direkleri, dipleri daha sağlam olsun diye betonun içine gömdük. Şimdi alt bölümü 20 metrekare olan ve altında da oturma grubu yerleştirdiğim 16 metrekarelik naylama kavuştum.
ANNEM KARA LAHANALARI EKİNCE KÖYDEKİ GİBİ OLDU
Burası şimdi köyüm gibi oldu. Rizedeki bahçemizde bulunan arı kovanını bile getirdim. Evimizdeki eski lambaları ve transistörlü radyoları, bakraçları, sinileri, gaz lambalarını, hedikleri, güğümleri, pekmez tavasını, ekmek taşını, ot biçtiğimiz orakları, kısaca orijinal her eşyayı taşıdım. Annem de naylanın çevresine karalahana ekince her şey aynı oldu. "Kafanı iyi çalıştırdın Hasan. Köyündeki evini bahçene getirmekle ne iyi ettin" diye kendimle gurur duyuyorum.
Cahit AKYOL - Hürriyet
Keşke herkes değerlerine bu aile kadar sahip çıkabilse...
