Mesut bey en son yazacağımı en baştan yazayım:Silahları da silah sesini de zerre kadar sevmem
Askerliği saymazsanız tüfekle bir kez ateş etmişliğim vardır o da çalışıyor mu diye bakmıştım.Burada daha bir kaç gün önce ,başka bir konuda, yaylalarda atış yapanlara maganda dediğim için eleştirilmiştim
Benim en baştan beri savunduğum fikir,sevsek de sevmesek de silahın hayatımızın bir gerçeği olduğu,insanın kendini ve ailesini savunmak zorunda kaldığı bir durumda çaresiz kalmasının dünyanın en zor anlarından biri olduğuydu.Aslında bu bir tür denge meselesi,hiç olmasa süper olur ama bu mümkün değilse başkalarında olması beni ilgilendirmez bana keser sapı yeter diyemezsiniz
.Sizi eleştirdiğim konu ise meselenin bu kısmını düşünmeyip,adeta solar hesabı yapar gibi tamamen silahın yaratacağı hukuki sorunlara vurgu yapmanızdı.Ben hayat memat meselesi diyorum siz olasılık hesapları yapıyorsunuz.Hesabın kitabın bittiği anlar vardır ve bunu masa başında istatistiksel verilere bakarak anlayamazsınız,yaşamanız lazım.Süleyman beyin sizi eleştirdiği noktada tam buydu aslında.Gideceğiniz,kalacağınız yerleri ne kadar ince eleyip sık da dokusanız yol hali diye bir şey var.Yeni zelanda da olan katliamı düşünelim.Bunun sebeblerinden biri olarak silaha erişimin kolay olmasını gösterebilirsiniz.Peki ya orada ki silahlı saldırgana karşı tamamen savunmasız kalan insanların hali için ne diyebiliriz?İçlerinden birinin silahı olsaydı ve bu kadar insan ölmeden önce saldırganı etkisiz hale getirebilseydi fena mı olurdu?Bu arada benim o çocuklarla yüzleşmek istememin nedeni, içimdeki korkuyla karışık öfkemden kurtulmak içindi.Bu ben de her ne kadar kabul etmek istemesem de bir travma yarattı, bunu karavana her bindiğimde hissedebiliyorum.Bu arada avatarımda ki resim bana ait değil, dedeme ait.O zamanların en etkili silahı sanırım oymuş