Otoban ve bölünmüş yollar yapılmadan evvel bilhassa gece yolculuğunda sürücülük zor olurdu.
İzmirden bodruma varmak için 3-4 tane zorlu güzergah geçilirdi... İlki çamlık rampaları, pamuk zamanı yolu işgal etmiş vaziyetteki traktörler sebebiyle uzun söke ovası asfaltı, hemen sonrasında bafa gölü viraj ve rampaları sonra da eski bodrum yolunun Mumculardan sonraki bitmez virajları.
İstanbulun güneye ilgiside aynı zamanlarda hızla yükselmeye başlamıştı. Nasıl bir yol mefhumu edinmişler hala çözemediğim bu sürücü arkadaşlar neredeyse bir tam gün direksiyon başında oturabilir düşüncesine sahip ediyordu insanı.
Nadiren gittiğim bir İstanbul seyahatinde Yeşilköy semtindeki evden Topkapıya gelinceye kadar canım çıkardı hep sol şeritte diş sıkarak gitmekten ( orta ve sağ şerit hepten öldürüyordu stresten, vuruyordum sola yandım anam diye diye...).
Bir defasında evde unutulan bir evrak için İstanbullu tanıdık demezmi, iki dakika atlayıp alıp geleyim ben evrağı...Bana İzmir- Çeşme gibi gelen mesafe ona 2 dakikacıktı...
Yazın gündüzünde güneye seyahat pek kolay olmazdı, arabalarda klima zaten yoktu, asfalt güneşin kuvvetinden erimiş olurdu bu sebepten en güzel seyahat saati asfaltın soğumaya başladığı gece 22.00 den sonrasıydı.
Ama gece yolculuğunun en güzel tarafı 34 plakalı araçlardı. Eğer sizi arkadan bir müddet takip eden bu arkadaşlar sizi kendisine partner kabul ederse yaşamışdınız. Sanki ilk defa karşılaşan iki araç arasında telsiz hattı kurulurdu.
Zorlu rampalarda konvoy halinde giden kamyon sollamalarında arkadan geleninde sizin arkanızdan sollama yaparak sağa girebilmesine imkan sağlayacak kollamalar yaptınızmı mesele tamam olurdu. O konvoyu geçtiğinizde mutlaka sellektör yapar öne geçer ve sizin onu takip ederek yorulmadan yol almanızı sağlardı. Bu gidiş öndeki sürücünün yorulmasına kadar devam ederdi ki siz zaten rahat konumdaki sürücü olarak makul bir kilometre sonra sellektörle öndekine tamam sende sıra, geç arkaya der ve sollayarak öne geçerdiniz.
Bu şekilde bir kaç defa yapılan değişimler sonucunda o bitmeyecek gibi gelen uzun ve zor yol aşılır Yokuşbaşını bulunca oh der arkadaki gene sellektörle öndeki araca el sallardı...
Şimdinin 34 lerini ise; hepsi aynı fabrikadan çıkmış güneş gözlüklü elde telefonlu genç pilotlar gibi görüyorum nerde abileriniz- babalarınız demekten kendimi alıkoyamıyorum...
İzmirden bodruma varmak için 3-4 tane zorlu güzergah geçilirdi... İlki çamlık rampaları, pamuk zamanı yolu işgal etmiş vaziyetteki traktörler sebebiyle uzun söke ovası asfaltı, hemen sonrasında bafa gölü viraj ve rampaları sonra da eski bodrum yolunun Mumculardan sonraki bitmez virajları.
İstanbulun güneye ilgiside aynı zamanlarda hızla yükselmeye başlamıştı. Nasıl bir yol mefhumu edinmişler hala çözemediğim bu sürücü arkadaşlar neredeyse bir tam gün direksiyon başında oturabilir düşüncesine sahip ediyordu insanı.
Nadiren gittiğim bir İstanbul seyahatinde Yeşilköy semtindeki evden Topkapıya gelinceye kadar canım çıkardı hep sol şeritte diş sıkarak gitmekten ( orta ve sağ şerit hepten öldürüyordu stresten, vuruyordum sola yandım anam diye diye...).
Bir defasında evde unutulan bir evrak için İstanbullu tanıdık demezmi, iki dakika atlayıp alıp geleyim ben evrağı...Bana İzmir- Çeşme gibi gelen mesafe ona 2 dakikacıktı...
Yazın gündüzünde güneye seyahat pek kolay olmazdı, arabalarda klima zaten yoktu, asfalt güneşin kuvvetinden erimiş olurdu bu sebepten en güzel seyahat saati asfaltın soğumaya başladığı gece 22.00 den sonrasıydı.
Ama gece yolculuğunun en güzel tarafı 34 plakalı araçlardı. Eğer sizi arkadan bir müddet takip eden bu arkadaşlar sizi kendisine partner kabul ederse yaşamışdınız. Sanki ilk defa karşılaşan iki araç arasında telsiz hattı kurulurdu.
Zorlu rampalarda konvoy halinde giden kamyon sollamalarında arkadan geleninde sizin arkanızdan sollama yaparak sağa girebilmesine imkan sağlayacak kollamalar yaptınızmı mesele tamam olurdu. O konvoyu geçtiğinizde mutlaka sellektör yapar öne geçer ve sizin onu takip ederek yorulmadan yol almanızı sağlardı. Bu gidiş öndeki sürücünün yorulmasına kadar devam ederdi ki siz zaten rahat konumdaki sürücü olarak makul bir kilometre sonra sellektörle öndekine tamam sende sıra, geç arkaya der ve sollayarak öne geçerdiniz.
Bu şekilde bir kaç defa yapılan değişimler sonucunda o bitmeyecek gibi gelen uzun ve zor yol aşılır Yokuşbaşını bulunca oh der arkadaki gene sellektörle öndeki araca el sallardı...
Şimdinin 34 lerini ise; hepsi aynı fabrikadan çıkmış güneş gözlüklü elde telefonlu genç pilotlar gibi görüyorum nerde abileriniz- babalarınız demekten kendimi alıkoyamıyorum...
