seyr-ü zafer
Zirve
Ynt: Tek Başıma Arabayla 76 Günde 3 Kıta 14 Ülke Overland 24500 Km
Evi ve insanları özleme duygusunu başlarda ben de sık yaşadım, soğuktan donduğumda, sıcaktan kavrulduğumda veya gümrük kapılarında sürünürken, o an eve ışınlanıp iki gün geçirip, dönüp kaldığım yerden devam etmeyi istedim bazen..Uzun yolculuklar zaten kendi başlarına sıkıntılar da getirirken, bir de içimde yarattığım özlem ve gerilimlerin, o an bulunduğum yerden aldığım mutluluğu azalttığını görmeye başlayınca, durumumu farklı bir yaklaşımla içselleştirmeye başladım. Yol boyunca geride bırakılan ve tekrar dönmek istenen nokta düşünüldüğü müddetçe, uzun gezilerin sonu zor geliyor, geldiğinde de yüzeysel bir yolculuğun ardından tıpatıp aynı noktaya düşmüş buluyoruz kendimizi, yol boyunca bedenimize mekan değiştirtirken ruhumuz aslında yola hiç çıkmamış oluyor, bu biçimde seyahat eden daha doğrusu ettiğini zanneden çok insan bilirim. Menzili ve süresi kişiden kişiye değişir, gitmeye karar verdiysek, sadece vücutla değil tüm benliğimizle gitmeliyiz. Seyahat etmek de ruhsal ve fiziksel kondüsyon meselesi, tekrarlandıkça artıyor. Önceleri yeni bir ülkeye girdiğimde, daha çekingen ve ürkek hareket ediyordum, sonra o duyguyu hissetmez oldum, duruma adapte olma sürem epey kısaldı. Yoldayken evi fazla düşünmemeye çalışıyorum, döneceğim bir şehirin, bir evin varlığı beni rahatlatıyor, ancak yaşayacağım uzun seferi süreci, emanet bir durum şeklinde görmeyip, yaşamımın sanki süreğen haliymiş gibi algılamaya çalışıyorum. Diğer taraftan evdeyken de aylarca yolculuk planlayıp hayaller kurmuyorum. Vize gibi bürokratik ön hazırlıklar yoksa en büyük seyahatlere dahi karar verip çıkacak hale gelmem iki günü geçmez. Gerçekleşme imkanı yoksa veya uzaktaysa yerleşik hayatımda seyahat hayalleri kurarak ortalarda Mecnun misali gezmem.
Senin de dediğin gibi, bu konularda hırslanıp, bünyemizi fazla zorlamamamız lazım, yapamadıklarımızın burukluğuyla değil yapabildiklerimizin mutluluğuyla yaşamamız en doğrusu.
lizz' Alıntı:
Evi ve insanları özleme duygusunu başlarda ben de sık yaşadım, soğuktan donduğumda, sıcaktan kavrulduğumda veya gümrük kapılarında sürünürken, o an eve ışınlanıp iki gün geçirip, dönüp kaldığım yerden devam etmeyi istedim bazen..Uzun yolculuklar zaten kendi başlarına sıkıntılar da getirirken, bir de içimde yarattığım özlem ve gerilimlerin, o an bulunduğum yerden aldığım mutluluğu azalttığını görmeye başlayınca, durumumu farklı bir yaklaşımla içselleştirmeye başladım. Yol boyunca geride bırakılan ve tekrar dönmek istenen nokta düşünüldüğü müddetçe, uzun gezilerin sonu zor geliyor, geldiğinde de yüzeysel bir yolculuğun ardından tıpatıp aynı noktaya düşmüş buluyoruz kendimizi, yol boyunca bedenimize mekan değiştirtirken ruhumuz aslında yola hiç çıkmamış oluyor, bu biçimde seyahat eden daha doğrusu ettiğini zanneden çok insan bilirim. Menzili ve süresi kişiden kişiye değişir, gitmeye karar verdiysek, sadece vücutla değil tüm benliğimizle gitmeliyiz. Seyahat etmek de ruhsal ve fiziksel kondüsyon meselesi, tekrarlandıkça artıyor. Önceleri yeni bir ülkeye girdiğimde, daha çekingen ve ürkek hareket ediyordum, sonra o duyguyu hissetmez oldum, duruma adapte olma sürem epey kısaldı. Yoldayken evi fazla düşünmemeye çalışıyorum, döneceğim bir şehirin, bir evin varlığı beni rahatlatıyor, ancak yaşayacağım uzun seferi süreci, emanet bir durum şeklinde görmeyip, yaşamımın sanki süreğen haliymiş gibi algılamaya çalışıyorum. Diğer taraftan evdeyken de aylarca yolculuk planlayıp hayaller kurmuyorum. Vize gibi bürokratik ön hazırlıklar yoksa en büyük seyahatlere dahi karar verip çıkacak hale gelmem iki günü geçmez. Gerçekleşme imkanı yoksa veya uzaktaysa yerleşik hayatımda seyahat hayalleri kurarak ortalarda Mecnun misali gezmem.
Senin de dediğin gibi, bu konularda hırslanıp, bünyemizi fazla zorlamamamız lazım, yapamadıklarımızın burukluğuyla değil yapabildiklerimizin mutluluğuyla yaşamamız en doğrusu.