Ynt: Toroslar Ve Biraz Fazlası
sabah yola çıkarken karaman-mut-ermenek diye niyetlendik. Ancak hem ermenek'de yağmur yağdığından hem de yol yapmak için daha zaman olduğu için yola devam ettik.
ermenek'e bucakışla üzerinden nispeten off-road bir yoldan inmeye karar vermiştik ancak yağmur nedeniyle yolda yer yer kapanmalar olduğu uyarısı üzerine asfalttan çıkmadık. bu kez hem daha hızlı hem de virajların hakkını verebileceğimiz bir yolu tercih ettik. yol üzerinde methini hep duyduğum sertavul geçidi (1650 m.) etkileyiciydi. çok fazla yüksek olmamasına rağmen sanırım coğrafi konumu nedeniyle kaskın vizöründen sızan havanın jilet gibi yanağımı kestiğini hatırlıyorum.
sabah çıkarken termoslara doldurduğumuz kahveler sıcaklığını koruyordu. ama yine de içimizi biraz daha ısıtsın diye katkı maddesi koymayı ihmal etmedik.
mut'a vardığımızda benim gurupla aram biraz açılmıştı. bu tür, az sayıda sürücünün katıldığı uzun gezilerde özellikle virajlı yollar söz konusu olduğunda toplu sürüş yapmıyoruz. virajlı yollarda gurup sürüşü zaten çok güvenli olmadığı gibi aramızdaki azgınların rahatlaması için onları kendi hallerine bırakıyoruz. bu ekipte ben ve erhan azgın kadrosunda, ali ve yeşim keyifçi kadrodaydı. bazen ikisinin de hadi bakalım ensenizdeyiz diye plakama yapıştığı olmadı değil. özellikle ali... arkadaşlarım chopper kullanıyor ama enduro kıvamında... ne demiş çil abbas: "her motor sahibi kadar gider!"
mut musa eroğlu'nun doğduğu yer. onun sesinden türkü dinlemiş olanlar, efkarın elle tutulur bir yoğunlukta notalara döküldüğünü bilirler... küçük kendi halinde bir kasaba. mutlaka sağında solunda gezilecek yerleri vardır ama hazır hava güzelken ermenek'e inelim (çıkalım ?) istiyoruz. toroslar o kadar heyecanlı bir coğrafya ki bir kasabadan diğerine sürekli inip çıkan virajlı yollarda giderken önceki kasabaya göre yukarıda mıyım aşağıda mıyım insan karıştırıyor.
ermeneğe yaklaşırken körkuyu belini geçiyoruz. onu da fotoğraflıyorum. arada atladığım bir kaç bel var ama onları da bahara yapacağımız gezide fotoğraflarım artık.
ermenek'e girmeden yaklaşık 20 dakika yağmurda sürdük. ancak lastiklerin yol tutuşunda kimse sorun yaşamadı. saat de henüz erken olduğu için anamur'a inmeye karar verdik. ermenek anamur arası virajlar baştan çıkartıcıydı. özellikle kazancıyı geçtikten sonra sık aralıklarla virajlara gire çıka insan "ohşşş" moduna geçiyor. ezberlemiş bir karadeniz diye virajlı yol diyince başka yer aklımıza gelmiyor. oysa toroslar hem yol kalitesi hem de virajların sürekliliği bakımından karadenize çok iyi bir alternatif. özellikle sonbaharın son demlerinde... soğuktan bunaldığınızda kendinizi akdenize atıp denize girme imkanı bile var... nitekim ekibimiz çimme imkanını değerlendirmekten geri kalmadı.
ve anamurda konakladığımız motelin abuzeri erhan'ın kırk yıllık dostuyum ben dercesine dostça ayaklarının dibine uzandı.
motelin bir diğer abuzeri ise "ağır abi" takıldığı için oturduğu yerden kalkmadan bize poz vermekle yetindi.
anamurda karadenizli bir ailenin işlettiği bir motelde konakladık. karadenizlilere özgü, neşeli hayat tarzını eksiksiz yaşayan ve almanyadaki çocuklarının özlemi ile emeklilik sonrası zamanını değerlendiren aile ali'yi evlat edindi. gecelik konaklama üzerine ali'nin yaptığı pazarlık motel sahibi teyzenin ali'ye "nüfus kağıdını da getir alayım seni nüfusuma" demesiyle son noktasını buldu. o saatten sonra artık vereceğimiz ücreti de unuttuk... sabah kahvaltımız bitip yola çıkarken teyzemiz ali'yi hayli benimsemiş, içten bir gülücükle elinde bizim için hazırladığı torbayı ali'ye verip "yolda yersiniz" diye bizi uğurladı. bir torba dolusu fıstık...
anamurdan yola çıkıp meşhur anamur-silifke arası virajlara daldık. insan hayal kurmadan edemiyor... bu yolu trafiğe kapatmışlar, tek yön yapmışlar... sonra da cümle motorcuyu yola salmışlar. yolu süpürdük kum taş çakıl yok demişler... vermişiz coşkuyu... vermişiz coşkuyu... varadero ile hakkını vermeye çalıştım ama bu yolda k 1200s'imi özlemedim desem yalan olur. mükemmel bir manzara, bir tarafınız dağ bir tarafınız uçurum; dibi deniz. git gidebildiğince. hiç bitmesin istiyor insan. bir ara karşıdan iki gs geliyor. görünüşe bakılırsa arkadaşlar alman. sol elini gidondan açıp iki parmağı önde (zafer işaretinin mahcup versiyonu diyelim) beni selamlıyor. ben anadolu usulü elimin ayasını göstererek selamlıyorum ikisini de. birbirimizin yanından yatarak geçiyoruz. aynı neşeye ortak olmanın, aynı yaşam sevincini üretmenin ortak gururu ile birbirimizin yanından geçip gidiyoruz ters istikametlere... sonra yolun o kadar da sürat yapmaya uygun olmadığı anlaşılıyor. çünkü fazlasıyla kamyon var ve doksan dereceyi aşan virajlarda kamyonlar mecburen karşı şeride taşıyorlar. yolun güzelliği girdiğin virajın sonunu göremesen de ilerideki virajı görebiliyorsun. böylece kontrollü bir şekilde gaz açıp hafif süratlenmek mümkün oluyor. virajın sonunu göremediğim yerde efendice gidiyorum ama tatlı ve güvenli bir virajsa yatır yatırabildiğin kadar, hava sıcak lastikler zamk gibi yapışıyor asfalta... silifkeye girerken arkamdakileri beklemek üzere duruyorum. 20 dakika kadar önde olduğumu fark edip kendime kızıyorum abartmışız diye. ama geldiklerinde onların da bir sigara molası verdiğini öğreniyorum. eh on dakika desek makul fark.
silifkeden çıktıktan sonra mersine kadar son derece zevksiz bir yola giriyoruz. konya yolu gibi dümdüz... git allah git bitmiyor. basıp yolu kısaltmaya niyetlenseniz sağda solda radarlar pusuya yatmış bekliyor olacak iş değil... mecbur tin tin gidiyoruz...
mersine vardığımızda önce kalacak yer ayarlamak gerekiyor. erhan ve ali bir iki telefon edip "mersin macit özcan belediye tesisleri"ni ayarlıyorlar. spor tesisi içinde oteli de olan bir yer. şehrin içinde bir otomobil önümüze düşüp bizi oraya kadar götürüyor. hemen odamıza çıkıp duş alıyoruz. çünkü mersin oldukça sıcak ve motorun tepesinde hepimizi ter bastı. sağlam bir duş almazsak isilik olacağız.
duş sonrası aşağıda buluşup kıyıya iniyoruz. mersin'e en son 1980'de gitmiştim. o zamandan bu zamana şehir neredeyse iki kat büyümüş... bizim ankarada "büyük şehirde" yaşadığımızı sanarken günlük yaşam alışkanlıklarındaki sığlık sebebiyle aslında ne kadar küçük bir kasaba hayatı yaşadığımızı anlıyorum. "taşra" olup olmamak, nüfus yoğunluğu ile değil yaşam yoğunlupğu ile ölçülmesi gereken bir şey. mersin cıvıl cıvıl insan kalabalığı ve kenti kullanışındaki düzeyi ile ankara ile kıyas kabul etmez bir akdeniz metropolü olmuş.
mersinde yeşimlerin arkadaşı can ve sevgilisi ile buluşuyoruz. can telsiz amatörü. ofisine kurduğu telsiz köşesi ile dünyanın her yeri ile iletişim halindeymiş. konuşamadığım yer yok diyor... "ne konuşuyorsunuz" diye kazmaca bir soru soruyorum; adamın yüzünde serin bir rüzgar esiyor, ortak ilgi alanları falan gibi bir şey geveliyor... sorduğum soru yüzünden mahcup oluyorum ama hala da anlamış değilim dünyanın her yerinden insanlarla ne konuşulur diye. belki benim zihnimin kıtlığındandır... neyse
can bizim için gündüzden hazırlık yapmış, balık almış, salatalık malzemeyi kendi elleriyle seçmiş, özel lavaş ekmeği yaptırmış ("balık ve lavaş... biraz yavaş" diyenler az durun devamı var) sonra hepsini seçkin bir balık lokantasına taşımış nasıl pişireceklerini falan anlatmış. yemeğe geçiyoruz. can içki içmiyor, biz rakı içiyoruz. can balığı nasıl yiyeceğimizi tarif ediyor. lavaşın içine salata malzemesini yayıp kılçığını ayıkladığımız balığı serip dürüm yapıyoruz diyor! dürüm içinde balık!... taşra metropol üzerine düşüncelerimi yeniden gözden geçirmek üzere zihnimin rezerv kapağından içeri sallandırıyorum.
yemekten sonra mersini dolaşıyoruz biraz yürüyerek biraz otomobille. sonra yorgunluk bastırıyor ve otelimize gidip en konforlu gecemizi geçiriyoruz... sabah, geldiğimiz yolu geri tepip gülnar, ermenek, başyayla, taşkent yolunu yapacağız.
anamur silifke arasında kızkalesi'nde mola verip sıkıcı dümdüz yolu sigara dumanı ile boğmaya çalışıyoruz.
silifkeye gelip gülnar'a saptığımda inşallah virajlar sağlamdır diye dua ediyorum. çünkü bu yolu seçerek anamur yolundan vazgeçtik... gerçekten de iyi ki vazgeçmişiz. biz yükseklere çıktıkça güzel bir yağmur başlıyor. asfalt temiz lastiklerin tutuşunda sorun yok. hiç gaz kesmeden gülnar'a kadar durmadan motor sürüyoruz... gülnar ermenek arasında yol azıtıyor. dağ inişleri 180 derece virajlar inişli çıkışlı... aklım yeşimde bu kadın 330 kilo motorla bu kadar sert yolda ne yapacak diye... ama o kadar sert yollar ki durup hal hatır soracak fırsat yok. bazı inişlerde bir yandan "yusuf" eşlik ediyor bir yandan da zevkten ağzımızdan akan sular kaskın kenarından yola damlayacak. o derece. o inişlerde sabit'e ve bülent'e kızıyorum, gelemediniz kelekler diye geçiyor içimden... ermenek'te depoları fulleyip yola devam ediyoruz. başyayla yol sapağından başyayla'ya doğru devam ediyoruz. önümüze siyah plakalı bir cip düşüyor. cip şoförü aracı motor gibi kullanıyor. ben ne kadar gaz açıp onu sollamaya çalışsam, o da o kadar gaz açıp mesafeyi koruyor ve önümden ayrılmıyor. önce anlamadım fakat sonradan fark ettim ki cip bize eskortluk ediyor. dar fakat çok güzel manzarası ve virajları olan yolda bizim güvenliğimiz için gazı kapatıp önümüze düşmüş durumda... bize de allah razı olsun demekten başka bir şey düşmüyor. başyaylaya doğru yağmur kesiliyor. kasabaya girdiğimizde cip sağa çekip duruyor. selam verip teşekkür ederken cipin içinde kaymakamın olduğunu öğreniyoruz. gençten biri; buyurun çay içelim diyor. saat epey ilerlemiş vaziyette. taşkente hava kararmadan girmek istiyoruz bize izin verseniz diyoruz. kaymakam gülerek uğurluyor bizi...
başyayla yoluna girerken aklıma bir düşünce geliyor. başyayladan taşkente giden yolda ise bu düşünce fikr-i sabite dönüşüyor: "DirtyCats'i mutlaka buraya getirmeliyim". kaç motor olursa olsun seneye mutlaka bu yolu her kesle yapmalıyız. özellikle başyayladan taşkente kadar olan bölüm... bir dağ bu kadar mı güzel olur. yüzüklerin efendisi filminden bir sahne adeta. dik kayalar, buz gibi rüzgar, yağmur bir yandan... motor kullanmaktan bu kadar zevk aldığım çok az yer oldu. ilk beşe girer diyebilirim. zaten ışık gittiği için geçitlerden birinde fotoğraf çekemedim (sanırım belpınarı beli 1890m). sırf orada motorumun fotoğrafını çekmek için gideceğim. arzu eden buyursun.
taşkente giriş muhteşem. yol dev bir kayayı yarıyor ve bir anda sisler içinde bir vadiye kurulmuş bir kasaba ile karşılaşıyorsunuz. eski adı pirlerkondu imiş. eski bir alevi yerleşmesi. ama şimdilerde alevi nüfusu pek kalmamış. yine de kendilerini pek konyalı saymıyorlar. yoksul izlenimi veriyor, yaşayanların çoğu emekli...
pirlerkondu konağı diye bir otele yerleşiyoruz. dışarıda hava, sıfırın altına mı düşsem üstünde az daha mı beklesem diyor... sadece bir tek elektrikli soba var o da yeşimin odasına kuruluyor. biz üç geceyi üç titreyen kazma olarak geçireceğiz. sonradan öğreniyorum ki yeşimin odasında tv de varmış. bunu öğrendiğim anda "only men" fikri geliyor. (bu fikrin yaşamda uygulanabilirliği hakkında erhanı daha sonraki günlerde istismar edip ortaya sürüyorum ama olmayacağı anlaşılıyor; erhanı sattığımla kalmış oluyorum)
gece önce yürüyüş yapıp film platosu gibi kasabada çiseleyen yağmur altında dolanıyoruz. yakında buralarda bir klip çekilirse hiç şaşmam, hatta belki çekilmiş bile olabilir.
akşam yemeği öncesinde harita başına geçip yarın ne yapacağımızı konuşuyoruz... yaptığımız önerilerin uçukluğuna, şuraya gidelim derkenki savurganlığımıza kendimiz de inanamıyoruz... sonuçta ertesi gün beyşehir ve eğridir göllerini yakından tanımaya ve pamukkalede konaklamaya karar vererek odlarımıza çekiliyoruz.