Zimem Defteri

[Sukuşu]

>> ZİMEM (Veresiye) DEFTERİ
>> Osmanlılar zamanında Ramazan günlerinde tebdil-i kıyâfet ile,
>> pek çok zengin, hiç tanımadıkları mıntıkalardaki bakkal, manav
>> dükkânlarına gider, onlardan Zimem Defteri ' ni (veresiye defteri)
>> çıkarmalarını isterlerdi.
>> Baştan, sondan ve ortadan rastgele sahifelerin toplamını
>> yaptırıp,
>> miktarını ödedikten sonra; "Bu borçları silin! Allah kabul etsin!"
>> der, kendilerini tanıtmadan çeker giderlerdi.
>> Borcu ödenen, borcunu ödeyenin kim olduğunu; borcu sildiren,
>> borçtan kimi kurtardığını bilmezdi...
>> Gizli verilen nafile sadakanın, açıktan verilen nafile sadakadan
>> yetmiş kat daha sevap olduğunu bilen zevat, yardımlarını mümkün
>> olduğunca gizliden yapmaya gayret ederdi. Ecdadımız sağ ile
>> verdiğini, sol elinden bile gizler, yaptıkları iyilikleri unutur
> giderlerdi.
>> İtalyanların askıda kahve olayı geziyordu net'te bir ara,
>> ecdadımız bu konuda da daha ilerisini zaten yapmış.
>> Sürekli Batı yı övüp geçmişimizi ve atalarımızı yokmuş gibi
>> görenlere ithaf edilir.
>> Çok asil bir millet ve atalara sahibiz.
>> Zimem: Gizli, Gizli yapılan şey, Gizli yapılan iş.
--

 

[balum]

Ynt: Zimem Defteri

bu başlık altına belki uymayacak ama kaybettiğimiz değerlerle ilgili şöyle bir mailde bana gelmişti, özellikle gezenbilir ailesi gibi çok yolculuk yapanlar için paylaşmak istedim:

Tıp fakültesini yeni bitirmiş,
pratisyen hekim olarak ilk görev yaptigim yere,

Konya'ya bagli bir beldenin saglik ocağına gitmiştim.

Gençtim, bekârdim. Küçük bir beldeydi gittiğim yer.

İlk gece bir eve misafir olmustum.
Tren istasyonunun hemen yanında bir evdi.

Akşam yemeğinden sonra çaylarimiz gelmiş, sohbetler edilmişti.

Üzerimde yol yorgunluğu,geldiğim yeni yerin yabancılığı vardı.

Saatler ilerliyor, ağır bir uyku beni içine çekiyordu.
Ev sahibine bir şey de diyemiyordum.
Bir müddet daha geçti; yine bir hareket yoktu.

Evin büyüğü olan Hacıanneye sıkılarak:
"Anneciğim, sizin buralarda kaçta yatılıyor?" dedim.

Hacıanne:
"Evlâdım treni bekliyoruz. Az sonra tren gelecek, onu bekliyoruz" dedi.

Merak ettim, tekrar sordum:
"Trenden sizin bir yakınınız mı inecek ?"

Hacıanne: "Hayır evlâdim, beklediğimiz trende bir tanıdığımız yok.
Ancak burasi uzak bir yer.
Trenden buralarin yabancisi birileri inebilir.
Bu saatte, yakinlarda, ışığı yanan bir ev bulmazsa, sokakta kalır.
Buralarin yabancısı biri geldiğinde,
" ışığı yanan bir ev" bulsun diye bekliyoruz."

Konya Ovası'nda, ya da bir başka yerinde Türkiye'nin,
trenden inen yabancılar için
"ışığı yanan evler" yerinde hâlâ duruyor mudur?

Yabancılar, yorgun bedenlerini yün yataklarda
dinlendirmeye devam ediyorlar MI?
Aç bir köpeğin önüne bir kap yemek birakan
kadinlar yasiyorlar MI?

Kuşlara yuva yapan mimarlar sahi şimdi neredeler ?
Bu güzel insanlar, atlarına binip gitmişler.

Bizler, atlarına binip giden güzel insanlara sahip bir
medeniyetin yetimleriyiz.
Çekip gidenlerin doldurulmamış boşluklarında savrulup duran yoksullarız.

Şâir öyle diyordu:
"Güzel insanlar, güzel atlara binip gittiler."
Şimdi bu güzel insanlar, neden ve nasil atlarina binip gittiler ?
Onları ne yıldırdı da bir daha dönmemek üzere,
sessiz sedasiz gittiler?
Ey güzel yurdumun güzel insanları! Neredesiniz?

(Prof. Dr. Saffet Solak'ın hâtırası)